Nie są aktami normatywnymi, mają tylko charakter umowny. Nie podlegają więc pub;ikowaniu w organach promulgacyjnych ani też interpretacji według metod odnoszących się do przepisów prawnych, lecz według metod odnoszacych się do interpretacji oświadczeń woli stron, w tym przypadku- oświadczeń woli przewoźnika. Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 24 lipca 1959 roku słusznie zauwazył, iż niejasności w sformułowaniach “ogólnych warunków ubezpieczenia” wydanych przez PZU (a traktowanych jako rodzaj reguloaminu) – nie moga być tłumaczone na niekorzyść ubezpieczającego. Byłoby bowiem sprzeczne z zasadami współzycia społecznego, aby wadliwość lub niestaranna redakcja tych postanowień przez zakład ubezpieczeń nobciążała jego kontrahentów. Analogiczna zasada odnosi się do interpretacji reguolaminów przewoźnika. Postanowienia regulaminu jako wzorca umownego nie mają charakteru bezwzględnie obowiązującego.